Ο φόβος είναι η βάση όλου του παγιωμένου, αρνητικού, συναισθηματικού φορτίου που κρύβουμε καλά μέσα μας και δημιουργεί το δράμα στην ζωή ενός ανθρώπου.
Το συναισθηματικό αυτό φορτίο αναπαράγεται κατ’ εξακολούθηση μέσω ενός ή πολλών δραμάτων στην προσωπική μας ζωή.
Βλέπουμε στην ζωή μας να δημιουργούνται συγκεκριμένα επαναλαμβανόμενα συναισθήματα από διαφορετικές καταστάσεις και ανθρώπους.
Αρνούμαστε να δούμε ότι τα συναισθήματα είναι τα ίδια παρόλο που μας τα δημιουργούν διαφορετικοί άνθρωποι.
Τα συναισθήματα είναι δικά μας, οι άλλοι είναι απλά η αφορμή να βγουν στην επιφάνεια.
Αρνούμαστε να τα αντιμετωπίσουμε ,να τα οικειοποιηθούμε , να τα βιώσουμε και ρίχνουμε το φταίξιμο έξω.
Φταίνε οι (άλλοι) γι αυτό που περνάμε και έτσι Θυματοποιούμε τον εαυτό μας.
Θέλει θάρρος, υπευθυνότητα και συνειδητότητα ώστε να αναλάβουμε την ευθύνη για την δική μας συμμετοχή σ αυτό που συμβαίνει.
Πείθουμε τον εαυτό μας ότι μας έχουν ανάγκη προκειμένου να γυρίσουμε προς τον εαυτό μας και να αντιμετωπίσουμε την δυσφορία των συναισθημάτων που προκύπτουν από αυτό που νιώθουμε την στιγμή που το νιώθουμε.
Έτσι πολλές φορές προτιμούμε την ασφάλεια μιας δυστυχισμένης και περιορισμένης κατάστασης που μας είναι γνώριμη, από τον φόβο για το άγνωστο που μπορεί να κρύβει ένα πεδίο απεριορίστων δυνατοτήτων.
Η αποφυγή των συναισθημάτων μας και η καταπίεση τους, μοιάζει σαν να έχει πάρει φωτιά το σπίτι μας, εμείς στεκόμαστε στο περβάζι του παραθύρου έτοιμοι να πηδήξουμε, η ζωή μας φωνάζει και μας προκαλεί να πηδήξουμε για να σωθούμε κρατώντας το υπόστρωμα ασφάλειας και όμως εμείς καθόμαστε στο πεζούλι ενώ καιγόμαστε, σκεφτόμαστε και φοβόμαστε να πηδήξουμε, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να εξασφαλίσουμε συμβόλαιο με την ζωή για να μας κρατήσει. Κι ενώ όσο εμείς διαπραγματευόμαστε συνεχίζουμε να καιγόμαστε, η ζωή δεν περιμένει όμως… σ αφήνει με αποδοχή να καίγεσαι, γιατί είναι η επιλογή σου.
Όταν αντιμετωπίζεις τους φόβους σου, αντί να τους αποφεύγεις, τότε κάνεις το άλμα προς την ζωή κι εκείνη με την σειρά της σε υποστηρίζει.
Αυτό που δεν γνωρίζουμε μας φοβίζει.
Αυτό που δεν ελέγχουμε μας πανικοβάλει.
Αυτό που δεν χειραγωγούμε μας συγχύζει.
Έτσι μένουμε κολλημένοι στον φόβο, σε μια στείρα, επαναλαμβανομένη στάση ζωής, που για τον κάθε ένα από εμάς είναι η προσωπική του ιστορία.
Ο φόβος είναι η βάση που κτίζονται και δομούνται σιγά, σιγά τα τείχη συναισθημάτων της θλίψης και του θυμού.
Η δόμηση των τειχών γίνεται με τις σκέψεις που κάνουμε.
Στην προσπάθεια μας να ξεφύγουμε από το δυσάρεστο συναίσθημα του φόβου, ο νους μας παράγει συνεχόμενες σκέψεις.
Οι σκέψεις δημιουργούν συναισθήματα που παγιώνουν την βάση του φόβου.
Έτσι άλλοτε ρίχνουμε τα μπετό θετικών σκέψεων για να καλύψουμε τα θεμέλια του φόβου κι άλλες φορές κάνουμε σκέψεις κατηγορώντας τους άλλους και την άδικη ζωή γι αυτό που περνούμε.
Καμιά σκέψη όμως δεν είναι αληθινή, είναι απλά ο τρόπος να αποφύγουμε το συναίσθημα που προκαλεί δυσφορία.
Τα τείχη γεμίζουν από θλίψη και θυμό κι όσο εμείς πιστεύουμε στην αδικία της ζωής, αυτή επιστρέφει ξανά και ξανά για να επιβεβαιώσει την πεποίθηση μας.
Αντιμετωπίζουμε με φόβο την ζωή σαν να είναι ένας αιμοβόρος δράκος που περιμένει κάπου εκεί κοντά μας να μας κατασπαράξει και αρνούμαστε να γυρίσουμε να τον αντιμετωπίσουμε, για να δούμε έτσι ότι είναι ο ίδιος ο εαυτός μας που φοβάται την σκιά του.
Η σκιά είναι το κομμάτι που μένει μακριά από το φως, είναι ο φόβος μας.
Μπαίνουμε σε διαπραγματεύσεις με τον εαυτό μας και τους άλλους προκειμένου να αντιμετωπίσουμε την σκιά και αποδυναμωνόμαστε , δημιουργούμε συνεξαρτημένες σχέσεις και παύουμε να αποφασίζουμε εμείς για εμάς. Οι αποφάσεις παίρνονται πάντα από έξω.
Οι συνεξαρτώμενοι μπορεί:
1)Να πιστεύουν ότι είναι υπεύθυνοι για αλλά άτομα και τα συναισθήματα τους, τις επιθυμίες ,τις ανάγκες τους, την ευτυχία ή την δυστυχία τους.
2)Να νιώθουν άγχος, λύπηση για τα προβλήματα των άλλων.
3)Να αισθάνονται θυμό, όταν η βοήθεια τους δεν είναι αποτελεσματική.
4)Να προδιαγράφουν τις ανάγκες των άλλων.
5)Να αναρωτιούνται γιατί δεν κάνουν οι άλλοι το ίδιο γι αυτούς.
6)Να συλλαμβάνουν τον εαυτό τους να λέει ΝΑΙ όταν εννοούν ΟΧΙ.
7)Να μην γνωρίζουν τι θέλουν και τι χρειάζονται, να πείθουν τον εαυτό τους ότι μπορούν να ζήσουν και χωρίς τα βασικά πράγματα και συναισθήματα για να έχουν μια ισορροπημένη ζωή.
8)Να προσπαθούν να ευχαριστήσουν άλλους αντί του εαυτού τους.
9) Να θεωρούν ευκολότερο να εκφράσουν τον θυμό τους έναντι στις αδικίες που γίνονται σε άλλους παρά σε βάρος τους.
10) να αισθάνονται ασφαλείς όταν προσφέρουν και ανασφαλείς όταν κάποιος τους προσφέρει.
11) Να αναλαμβάνουν υπερβολικά πολλές υποχρεώσεις και να αισθάνονται πιεσμένοι.
12) Να νιώθουν καταπιεσμένο θυμό και να πιστεύουν ότι είναι θύματα.
13) Να έλκουν ή να έλκονται από άτομα χαμηλής αυτό-αξίας.
Αναφέρω τα πιο βασικά χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου συνεξαρτημένου, υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προεκτάσεις συμπεριφοράς ενός συνεξαρτημένου.
Ο φόβος παγώνει και ακινητοποιεί , βουλιάζει το άτομο που δεν τον αντιμετωπίζει, το υποβάλει μέσα σε μια διαρκή κατάσταση πίεσης και θυματοποίησης.
Όταν αντιμετωπίζουμε και αποδεχόμαστε τον φόβο μας κινούμαστε εσωτερικά, ότι κινείται εσωτερικά, δημιουργεί κίνηση εξωτερικά.
Τι να φοβηθείς άλλωστε έξω όταν αντιμετωπίζεις τον εσωτερικό σου φόβο;
Όσο αποφεύγουμε τον φόβο μας κι όσο μένουμε σε συνεξαρτημένες σχέσεις η ζωή μας θα φαντάζει σαν μια θεατρική σκηνή που πρωταγωνιστές θα είναι οι άλλοι…
ΨΙΘΥΡΟΙ 