Η ταύτιση με τον νου μας και την προσωπικότητα που έχουμε δομήσει με τα χρόνια είναι ο εγωισμός.
Το δράμα της προσωπικής ζωής του κάθε ανθρώπου, δείχνει το ρόλο που θα παίξει για να μπει στην προσωπικότητα του θύματος ή του θύτη.
Αυτή η προσωπικότητα ξεκινά να διαμορφώνεται από τα παιδικά χρόνια αντιγράφοντας πιστά το ρόλο των γονιών στην μεταξύ τους σχέση. Αν ένας από τους δυο γονείς ήταν κυριαρχικός και νάρκισσος ( υπάρχω μόνο εγώ σ αυτόν τον κόσμο) δημιουργεί σ το μικρό παιδί συναισθηματική σύγχυση και ανασφάλεια για την αγάπη.
Το παιδί θα αντιγράψει αργότερα τον γονιό, θα υιοθετήσει την στάση του και θα γίνει κυριαρχικό ή θα γίνει θύμα που θα έλκεται από κυριαρχικά άτομα, γιατί υποσυνείδητα αναπαράγει στην ζωή του την πρώτη του συναισθηματική αντίληψη περί αγάπης και είναι αυτή που όλοι μας αντιλαμβανόμαστε συναισθηματικά από τους γονείς μας.
Η ψυχοσύνθεση του παιδιού είναι να θέλει να ικανοποιήσει τον γονιό για να το αποδεχτεί γιατί έχει φόβο να βιώσει την απόρριψη και την εγκατάλειψη.
Έτσι προβάλει αργότερα αυτή την ανάγκη του μικρού παιδιού σε ανθρώπους με κυριαρχικές τάσεις γιατί στο πρόσωπο τους βλέπει ασυνείδητα τον γονιό που απαιτούσε.
Μ αυτόν τον τρόπο ευνουχίζονται τα όρια της φυσικής του ύπαρξης, δημιουργεί και αναπαράγει την προσωπικότητα του θύματος στην ενήλικη ζωή του.
Στο σχολείο θα γίνει οπαδός του πιο δημοφιλούς συμμαθητή του ή μπορει να δείχνει μαζεμένο και να περιθωριοποιείται ώστε να περνά απαρατήρητο με κανένα ή τουλάχιστον ένα φίλο της ίδιας ιδιοσυγκρασίας μ’ αυτό.
Είναι ένα από τα λεγόμενα ( καλά παιδιά, ήσυχα παιδιά).
Κανείς δεν αναρωτιέται όμως γιατί έχουν αυτήν την στάση. Η πεποίθηση της κοινωνίας είναι ότι είναι (καλό παιδί) και δεν ασχολείται πιο βαθιά.
Αυτό το παιδί όμως συσσωρεύει θυμό μέσα του για τα καταπατημένα του όρια και γίνεται ένας ενήλικας που τραβά την προσοχή με τα δράματα, είναι μαζεμένος εξωτερικά αλλά εσωτερικά έχει πολλή οργή.
Το παιδί που θα γίνει ενήλικας αργότερα θα έλκει στην ζωή του συνεργάτες και σύντροφο που θα είναι δυνάστες, θα έλκει τρομοκράτες ή αλλιώς θύτες.
Η ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ του προσωπικότητα θα τρέχει να ικανοποιήσει με δουλικότητα τις ανάγκες των άλλων δίχως να αντιλαμβάνεται τις δικές του.
Ακόμη όμως κι αν τις αντιλαμβάνεται, του είναι σχεδόν αδύνατο να πει ΝΑΙ στον εαυτό του και ΟΧΙ στους άλλους, οι ανάγκες του όμως όλο και περισσότερο διογκώνονται μέσα του.
Ένα θύμα δεν έχει επαφή με τον εαυτό του, λειτούργει ασυνείδητα δίχως να αντιλαμβάνεται ότι επειδή ακριβώς φοβάται, έλκει δυνάστες που το τρομοκρατούν με την απόρριψη και την εγκατάλειψη που τόσο θέλει να αποφύγει.
Ένα θύμα έχει μεγάλη έλλειψη αυτό-αξίας είναι εξαρτώμενο από τον θύτη του, γίνεται υπηρέτης αυτού που του ασκεί έλεγχο.Πιστεύει ακράδαντα ότι αυτό φταίει για ότι συμβαίνει γύρω του, είναι γεμάτο ενοχές και προσπαθεί κάθε φορά όλο και περισσότερο να κάνει καλύτερα τα πράγματα.
Αποτέλεσμα;
Να υποχωρεί διαρκώς, όλο και πιο πολύ, μπροστά στις απαιτήσεις του δυνάστη του.
Αυτή όμως είναι η μια όψη του νομίσματος γιατί υπάρχει κι άλλη που συνεχίζει να δρα παρασκηνιακά.
Το θύμα επειδή έχει ανάγκη να εκτονώσει τον καταπιεσμένο θυμό του, δημιουργεί συγκυρίες στην εμπειρία του, κρυφά και φοβισμένα μακριά από το βλέμμα του δυνάστη του ώστε να πάρει τον έλεγχο και έτσι να εκτονώσει τον θυμό του.
Έτσι δρα παρασκηνιακά ελέγχοντας κάποιους άλλους μέσω των ενοχών και του δράματος.
Συχνά θα ακούσουμε από ένα θύμα για το πόσο το αδικούν, πόσο άσχημα το φέρονται και πόσο δεν το καταλαβαίνουν, αυτό που τόσα πολλά προσφέρει στους άλλους.
Εδώ ακριβώς είναι το σημείο που κρύβει τον εγωισμό του, που είναι και τις περισσότερες φορές αθέατος και κρυφός.
Είναι εγωισμός να προσπαθείς να γεμίσεις ενοχές τον άλλο για να μπορέσεις να τον χειριστείς.
Είναι εγωισμός να δημιουργείς δράμα γύρω από τον εαυτό σου ώστε να δικαιολογήσεις την αβουλία και την απραξία στον εαυτό και την ζωή σου.
Έτσι το θύμα χειραγωγεί ασυνείδητα τις ζωές των άλλων και γίνεται ουσιαστικά θύτης.
Το θύμα είναι ουδέτερου γένους, δεν έχει αρσενικές ποιότητες αλλά ούτε θηλυκές προσπαθεί να πάρει μορφή και υπόσταση με το δράμα που κάνει.
Μπορείς εύκολα να αναγνωρίσεις ένα θύμα από την στάση ζωής του.
Μπορείς να το αναγνωρίσεις αλλά δεν μπορείς να το αλλάξεις. Μπορείς όμως να το βάλεις στην θέση του κρατώντας τα όρια σου και σταματώντας να παίζεις το παιχνίδι του δράματος.
Αν δεις στην ουσία του το θύμα και το θεατρικό του, αποχωρείς άμεσα από το προσκήνιο και το αφήνεις να βολοδέρνει, πρωταγωνιστή δίχως κομπάρσους στο δικό θεατρικό δράμα.
Ο εγωισμός του θύματος τα θέλει όλα με ένα τρόπο αντίστροφο από το κτητικό τρόπο του θύτη.
Τα θέλω όλα και σε γεμίζω ενοχές που δεν με καταλαβαίνεις. Αυτός είναι ο τρόπος του θύματος.
Θέλω προσοχή, θέλω να με λυπούνται για να με αγαπάνε, θέλω όλοι και όλα να είναι γύρω μου όπως τα θέλω εγώ, όχι φανερά όμως, κρυφά.
Αυτό έμαθε να κάνει από παιδί για να τραβήξει την προσοχή, αυτό εξακολουθεί να κάνει και σαν ενήλικας.
Το θύμα στερείται συναισθηματικού EQ δεν μπορει να νιώσει συναισθήματα για τον ίδιο του τον εαυτό, δεν αντιλαμβάνεται το βασανιστήριο που ασκεί στον εαυτό του, καταπνίγει κάθε διαμαρτυρία που ξεκινά από αυτό και καταλήγει σ αυτό.
Πως λοιπόν ένα θύμα μπορει να προσφέρει αγάπη ή να μιλά για αγάπη δίχως όρους όταν δεν αγαπά και δεν σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό;
Πως να νιώσει κάποιος ασφαλής κοντά του, όταν αυτό είναι μέσα στην ανασφάλεια και τον φόβο;
Πολλά θύματα αρέσκονται να βάζουν μεγάλους τίτλους στον εαυτό τους, όπως αυτός του αλτρουιστή.
Άλλος ένας μεγάλος εγωισμός που κρύβεται πίσω από την ετικέτα που κολλάνε στον εαυτό τους. Ουσιαστικά προβάλουν την εικόνα για να κρύψουν ποιοι πραγματικά είναι.
Κανείς δεν μπορει να αλλάξει κανένα πέρα από τον εαυτό του κι αυτό είναι μια αλήθεια.
Έτσι και κανείς δεν μπορει να ενδυναμώσει ένα θύμα. Μπορει όμως να ενδυναμώσει τον εαυτό του απέναντι στην παρουσία του θύματος.
Ο μόνος τρόπος για να πετάξει το κουρελιασμένο ένδυμα από πάνω του ένα θύμα, είναι να συνειδητοποιηθεί απέναντι στον εαυτό του και στο δράμα του.
Για να καταλήξω, η αποταύτιση του θύματος από τον ρόλο του, είναι η συνειδητοποίηση ότι ο φόβος που βιώνει προς τον θύτη του, είναι η δύναμη του καταπιεσμένου του θυμού και οι συνέπειες αυτού. Η θεραπεία έρχεται, όταν το θύμα εκφράσει τον θυμό προς τον θύτη του, με την αυθεντικότητα της στιγμής που τον βιώνει και οριοθετηθεί.
Επειδή όμως το θύμα γίνεται και θύτης σε άλλους, χρειάζεται να αποκαταστήσει συναισθηματικά και με πολλή αγάπη το τραύμα στο θύμα του. Χρειάζεται να το ακούσει να το νιώσει και να το αγκαλιάσει.
Το θύμα όσο κρατά εσωτερικά τον καταπιεσμένο θυμό του και δεν τον εξωτερικεύει, βρίσκεται σε μόνιμη ανήλικη κατάσταση βιώνοντας στο πρόσωπο του θύτη του ξανά και ξανά το πρόσωπο του γονιού που του προκάλεσε το τραύμα εξ’ αρχής.
Το κλειδί είναι η έκφραση και το επιτρέπω στον εαυτό μου να εκφραστεί με ότι συνέπειες κι αν έχει αυτό, εκεί έρχεται η αποκατάσταση και η μεταμόρφωση.
Δυστυχώς η ευτυχώς η ζωή φέρνει συγκυρίες που για ολους μας θύματα ή θύτες μας σπρώχνει να πετάξουμε από πάνω μας ενδύματα δανεικά από γενεές πίσω για να μείνουμε γυμνοί απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
ΨΙΘΥΡΟΙ 